çuxur

is.

1. Yer səthindən aşağı çökmüş, oyulmuş yer; oyuq, çala. Məmməd bir böyük və dərin çuxur qazıb, eşşəyin leşini ora saldı, üstünü torpaqladı. E. Sultanov. Çəpərlərdən çıxan tikan kolları oynaya-oynaya gəlib yol çuxurlarında bənd alır. M. C.. // Sif. mənasında. Dünyada hər iş öz qaydasınca gedir, suyu tökəndə çuxur yerə axır. . C. M.. Xanlar cəld geriyə döndü. Çuxur bir yer tapıb, daldalanmaq istədi. M. Hüs..

2. Bədənin bəzi yerlərində (xüsusən üzdə, yanaqda) əmələ gələn xırda çökək yer; batıq. <Sila> gülərkən yenə ordu batır, sifətində çuxur əmələ gəlirdi. Ə. Vəl.. <Gülşənin> hər iki yanağında kiçik çuxurlar əmələ gəldi. Q. İlkin.

3. Dərin nimçə, dərin qab. <Aftil Hacı Əhmədə:> Budur, sən hər gün xoruzbeçə yeyirsən, mənim uşaqlarım bir çuxur bulama tapa bilmir. C. C..

◊ Gözləri çuxura düşmək – bax gözləri quyuya düşmək («göz»də).